Vrijdag 9 maart: allerlaatste verhaal 🤓

Toch nog een laatste verhaal op de valreep, omdat er onverwacht toch wat gebeurde. Gisteravond nog een heerlijke zwoele avond gehad. Eerst heerlijk gegeten in een vegetarisch restaurant. Geweldig wat een keuze ze hier hadden. Gelukkig hadden we gereserveerd anders hadden we een half uur moeten wachten. Daarna nog heerlijk gewandeld op de boulevard en de avond afgesloten op een heerlijk terrasje onder de tonen van een zangeres. Teruglopend kwamen we nog een trommelgroep tegen met veel publiek erom heen.  Was erg gezellig. Vanochtend een heerlijk ontbijtje. Om 11.00 richting vliegveld vertrokken. Tijd genoeg dachten we tot we bij een wegopbreking kwamen. Onze TomTom gaf aan dat we rechtdoor moesten, maar dat kon dus niet. Er stond echter keurig aangegeven hoe we om moesten rijden. En ineens allemaal tribunes en reclameborden. Blijken we op het autocircuit te rijden, waar Max Verstappen over 2 weken zijn eerste grand prix van het nieuwe seizoen gaat rijden. Ineens rijdt er een politieauto achter ons met zwaailichten. Ik ga keurig naar links om deze voorbij te laten, maar ook de politiewagen gaat naar links. Het zal toch niet zo zijn dat wij moeten stoppen. Ik ben me van geen kwaad bewust. Voor de zekerheid maar even stoppen. Ik kijk in mijn achteruitkijkspiegel, maar er gebeurd niets. Moeten wij uitstappen, stappen zij uit. Enkele minuten gebeurd er niets. Uit films heb ik geleerd dat ze eerst de tijd nemen om je kenteken te controleren en dat duurt altijd even. Ineens gaat er een portier open en een vrouwelijk agent komt resoluut op ons afgelopen. Ik weet dat je in je auto moet blijven zitten dus met een nonchalant gebaar doe ik mijn raampje open. Ik trek mijn aardigste en onschuldigste gezicht, maar ben me er van bewust dat zelfs dit dreigend kan overkomen. Morning officer, probeer ik zo vriendelijk mogelijk over te komen. Morning sir en ik vraag bedeesd of ik wat verkeerd gedaan heb. Dat hoort u zo, sir ! Eerst op een pijpje blazen voor de alcoholcontrole. Gelukkig heb ik vanmorgen het champagneontbijt overgeslagen en uit de blaastest blijkt ook dat ik niet dronken ben. Dan moet ik mijn rijbewijs laten zien en zij verdwijnt met mijn rijbewijs naar de politieauto. Minuten verstrijken weer. Blijkbaar wordt is van onder tot boven gescreend. Dan komt ze terug en nog altijd weet ik niet wat ik verkeerd gedaan heb. Vervolgens krijgen we allemaal vragen, hoe lang we in Australië zijn, hoe lang we nog blijven enz. Als ik vertel dat ik naar de luchthaven aan het rijden ben vraagt ze naar onze vliegtickets. Gelukkig klopt mijn verhaal en vervolgens vertelt ze mij dat ik veel te hard reed. Nou rijd ik op een racecircuit en blijkbaar mag je daar niet te hard rijden. Je kan wel denken Marco Rademaker, dat je Max Verstappen bent, maar dat is nog geen reden om zo hard te rijden. Hoe hard reed ik dan officer vroeg ik voorzichtig. U reed 53 km per uur en u mag hier maar 40 km. Per uur rijden. We zijn in Australië heel erg streng als het om snelheid gaat, meneer. Dit kost u 300 dollar. Mijn grapje, ik zal  dat aan Max Verstappen overbrengen, slik ik maar in. Gelukkig kom ik er dit keer met een waarschuwing van af. Mijn onschuldige gezicht heeft blijkbaar geholpen. Blijven dus aardige mensen, die Aussies, ook de politie.👏

Dit is dus echt het laatste verhaal. We gaan het vliegtuig in!