Maandag 5 februari De dag voor het vertrek

5 februari 2018 - Zeewolde, Nederland

Ik weet nooit hoe je deze dag noemt. Een chaotische dag of “de laatste puntjes op de i “dag. Vandaag staat in ieder geval in het teken van opsporen van spullen, die we wel mee willen nemen, maar nog niet gevonden hebben. Zo ben ik vandaag een uur op zoek geweest naar het statief van de filmcamera. Op de gebruikelijke plek lag hij niet, dus gekeken in de kast met gezelschapsspelletjes, in de kast met fotoboeken om vervolgens weer te kijken in kast waar hij eigenlijk zou moeten liggen. Wat is dat toch een raar fenomeen. Steeds opnieuw in kasten kijken, waar je al in gekeken hebt. Alsof het statief er bij de 3e keer ineens wel ligt. Niet te vinden. Overal achter gekeken, zelfs laatjes open getrokken, waar hij qua omvang  helemaal niet in kan liggen. Maar toch kijken. Zou ik het statief dan op het laatste vakantieadres in Denemarken hebben laten liggen. Heee misschien ligt hij nog in de auto op dat handige verstopplekje bij het reservewiel. En ja hoor……… daar ligt het statief ook niet. Mijn laatste redmiddel, Anneke. Weet jij waar het statief is. Zelfverzekerd loopt Anneke naar de kast, waar ik inmiddels al 4x in heb gekeken. Zij ziet hem “gelukkig” ook niet liggen. Terwijl ze de kast dicht doet ziet ze naast de kast het statief staan. Volledig uitgeklapt. Hier staat ie toch, roept ze triomfantelijk. Ik bedenk me ineens dat ik maanden geleden een handig plankje had gemaakt op het statief, zodat we tv konden kijken op de fietshometrainer. Ik zal maar niet zeggen dat ik bij mijn zoektocht minstens 2x met mijn voet tegen het statief heb aangeschopt. Even nog een misverstand uit de wereld helpen. Mannen kunnen wel zoeken, meer ze willen niet zoeken.

Dan op zoek naar de sleutels van de koffers. Een paar jaar geleden hebben we deze koffers aangeschaft, maar deze alleen gebruikt in de auto. Dan hoeven ze natuurlijk niet op slot, maar nu we gaan vliegen is het wel raadzaam op de koffers op slot te draaien. Opnieuw door het huis struinen. Van alles open getrokken. Ik kom dingen tegen, die ik al maanden kwijt ben, maar op dit moment niet nodig heb. Ik vind dus van alles, maar niet de sleutels van de koffers. Ik weet zeker dat ik ze een paar jaar geleden op een plek heb neergelegd, waar ze handig te vinden zijn. Nu alleen nog die handige plek nog vinden. Hoe ik ook zoek ze blijven verborgen. Dan maar weer aan Anneke vragen. De sleutels van de koffers vraagt ze met een blik van “kan je die niet vinden” . oooooh  die liggen in een tasje in de meterkast. Kijk hier zijn ze lacht ze opnieuw triomfantelijk. Ik loop met de sleutels naar de koffers en zie dat deze nooit kunnen passen. Was ik maar even eerder gaan kijken dan had ik gezien dat er een codeslot zit op deze koffers en dat het sleutelgat uitsluitend voor de douanesleutel bedoeld is. Er zijn dus helemaal geen sleutels voor deze koffers.

De afgelopen dagen mocht ik geen kleding meer aan, die ik mee wil nemen op vakantie. Nou weet ik nooit precies wat ik mee wil nemen, omdat ik dat meestal beslis vlak voordat ik het in de koffer gooi. Om geen enkel risico te nemen trek ik dus de laatste dagen kleding aan, die ik allang had weg willen gooien. Ik kijk in de kast en zie een aantal lange broeken hangen, waarvan ik zeker weet dat ik die niet mee ga nemen.  Gek is dat toch, dat je favoriete broeken hebt. Broeken, die zodra ze uit de was komen en gestreken zijn weer zo snel mogelijk aandoet, terwijl er genoeg andere broeken hangen. Ik pak een broek, die helemaal links hangt en trek hem aan. Soepel glij ik erin, helemaal niks mis mee totdat ik de broek dicht wil doen. Ik trek mijn buik zo ver mogelijk in en met een uiterste krachtsinspanning krijg ik het knoopje dicht. Leuk geprobeerd, maar ik moet natuurlijk ook weer de buik ontspannen. Maar weer snel uit en links terug hangen voor een volgende keer. Ook vind ik een doos met oude, maar wel schone onderbroeken. Op het eerste gezicht denk je dan waarom doe ik deze niet vaker aan, want ze zien er best leuk uit. Totdat je er een aantrekt en ziet dat ze de volledige functie verloren hebben waar een onderbroek minstens aan moet voldoen n.l alles binnen boord houden.

Nog een nachtje slapen en dan is het zover. We zijn er klaar voor.

4 Reacties

  1. Tilly:
    5 februari 2018
    Uhhh.........dit heet gewoon vakantie stress hoor Marco! Niks mis mee en laat het vooral over je heen komen. De sleutels terug in de meterkast, het statief in de koffer en ja die onderbroeken.....ach denk maar zo in Australië kennen ze me niet! Tot morgen!
  2. Marco:
    5 februari 2018
    Dan is Anneke dit jaar een dag eerder jarig. 🤓 zeker een schrikkeljaar ? 😂
  3. Irma:
    6 februari 2018
    Hahahahaha, inderdaad gewoon vakantie stress, heel herkenbaar (al dacht ik dat alleen vrouwen dat altijd hadden) Goede reis en een hele fijne vakantie.
  4. 6 februari 2018
    noteer je wel de codes van die koffer sloten . goede reis en heel veel plezier