Woensdag 14 februari: Freycinet Nationaal Park

Vandaag bij het opstaan hoorde we de regen al kletteren op het dak van onze bungalow. De eerste regendag in Tasmanie. Eigenlijk hebben we heel veel mazel met het weer gehad tot nu toe, want Tasmanie staat bekend om zijn grillige weer. Gisteren hadden we het heerlijke boottochtje en vandaag hebben we dus een reisdag om Woodbridge te verlaten om naar Freycinet te rijden. Een afstand van 226 km, maar dat betekent hier dat het zo’n 4 uur rijden is over de smalle, bochtige wegen.  Bij elke bocht kan een Walibi oversteken dus het blijft toch uitkijken geblazen. Als het hier regent dan regent het ook echt, want de ruitenwissers moeten we vol aanzetten. We hebben geen haast, want we kunnen pas na 15.00 uur terecht op de volgende lokatie. Toch gaan we vroeg weg, want we willen onderweg van alle natuurschoon genieten en ook zo hier en daar wat Geocaches oppakken. Na 2 uurtjes rijden plannen we de eerste stop in een “gezellig” koffietentje langs de weg. Gezellig inrichten is er hier vaak niet bij, maar wat maken ze lekkere koffie en muffins. Een zo’n muffin en je hoeft 2 dagen niet meer te eten. Als we weer naar buiten stappen schijnt de zon volop en we besluiten ons plan op te pakken om Geocaches om te sporen. Zoals al eerder vermeld brengen deze caches je op de mooiste plekken en vandaag is dat niet anders. De auto parkeren we bij een prachtig zandstrandje met een mooi uitzicht over zee met in de verte de bergen. De eerste cache van de dag is snel gevonden. Terwijl we onze meegebrachte lunch zitten te eten op het totaal verlaten strand zien we in de verte dolfijnen zwemmen. We zitten te genieten, maar dan breekt plots een enorme regenbui los. Gelukkig staat de auto slechts 50 meter van ons vandaan dus we blijven droog. Het zal de hele dag buiig blijven afgewisseld met zon, die als die doorkomt gelijk weer een heerlijke temperatuur van zo’n 20 graden geeft. Voor een wisseldag een prima temperatuurtje. Middels de Geocaches zien we de prachtigste plekken en deze zijn een leuke afwisseling van de lange autotrip. Rond vier uur komen we aan bij de ingang van ons bungalowparkje. We zijn inmiddels gewend dat je in Australie soms hekken tegenkomt in de auto die je even open moet doen, erdoor moet rijden, om vervolgens het hek weer te sluiten en door te rijden. Er staat een duidelijk bord dat we goed zitten. Vreemd want de GPS geeft aan dat we nog 5 km. moeten rijden. Nou dit klopt uiteindelijk ook. Over een zandweg pakken we de ene naar de andere bocht en zien naar een half uur rijden in de verte de receptie liggen. We draaien de weg naar de receptie op en zien 3 Walibi’s langs de kant van de weg zitten, die natuurlijk even op de foto gezet moeten worden. Bij de receptie hoorde we dat dit bungalowpark maar liefst 10.000 vierkante meters groot is. Genoeg ruimte dus voor de 8 bungalows. Bij onze bungalow aangekomen zien we de eerste kangoeroe bij ons voor de deur zitten. Daar we bij ons vorig verblijf de kangoeroes in de verte zagen kan je ze nu bijna aaien. Opnieuw worden we verrast. Alweer een prachtige bungalow op een schitterende lokatie met een mooi uitzicht. Het reisburo heeft opnieuw een prachtige plek gereserveerd. Goed, meestal is zo’n overgangsdag wat saai, maar we hebben weer genoeg gezien onderweg. We verblijven 3 dagen in dit Nationaal Park.