Zondag 18 februari: Corinna

Vandaag gaan we op weg naar Corinna. Deze plaats is zo afgelegen dat je geen TV, telefoon, WIFI etc hebt. Er zijn geen benzinepompen, winkels enz. in een omtrek van 100 km. Je gaat dus terug in de tijd. 100 km voor Corinna moeten we dus eerst tanken, boodschappen doen, de laatste mail checken en even wat eten.  Dan gaan we op weg naar de “ eenzaamheid” . Bij een tussenstop kreeg Anneke nog te maken met vervelende concurrentie. Op een of andere manier was het een bloedzuiger gelukt op zich vast te zuigen aan de broek van Anneke. Dit merkte ze natuurlijk pas toen we op de meest kronkelige weg reden van onze vakantie en ik gedwongen werd door haar direct te stoppen. Maak je niet zo druk zei ik nog. Nu weet je eens hoe anderen zich voelen als jij aan het werk bent. Goed nadat de bloedzuiger is verwijderd kunnen we verder. De wegen er naar toe zijn kronkelig en smal. Ik krijg pijn aan mijn schouders van het sturen. Er is werkelijk geen enkel stukje rechtdoor. Als je de ene bocht gehad hebt gaat deze gelijk over in de volgende bocht. De wegen worden steeds smaller, maar we rijden nog op asfalt. De borden geven aan dat je hier 100 km per uur mag rijden, maar hoe ik mijn best ook doe ik kom niet boven de 65 km per uur. Dan gaat de asfaltweg over in een “Dirty Road”, een prachtige witte weg, maar dit is wel een combinatie van zand en grind. Hier mag je dus 80 km. per uur rijden, maar ook op deze weg is geen enkel recht stuk te bekennen. Je kan wel stoer gaan rijden, maar achter elke bocht loert gevaar. Het eerste gevaar is een tegenligger, meestal een grote SUV, een Jeep of een landrover. Auto’s die gemaakt zijn voor deze wegen. Probleem is dat je nooit weet wanneer deze wegmonsters je tegemoet komen. Dat kan na 5 minuten zijn of na een half uur. Dat weet je dus niet. Je ziet ze pas op het laatste moment en dat is niet zo erg, maar zij jou ook. Terwijl hun met het grootste gemak hun auto half de berm in rijden moet ik mijn bescheiden Toyota Carolaatje maar hopen dat ze dat ook doen. Ik heb geen keus namelijk. Zoals verteld is de wegenwacht hier telefonisch moeilijk te bereiken. Het tweede gevaar zijn de dieren. Je zit hier midden in de natuur dus achter elke bocht kan een kangoeroe besluiten om over te steken. Neem van mij aan dat de remweg op zand en grind wat langer is dan op asfalt. Het derde gevaar zijn de onverwachte kuilen en hobbels in de weg. Ook deze komen op de meest onverwachte momenten. Mijn pupillen schieten dus heen en weer in mijn oogkassen om al deze gevaren op tijd te overzien. Dan eindelijk we worden uit ons lijden verlost de weg houdt op. De weg houdt op, ja de weg veranderd in water. Een grote rivier doemt voor ons op . Gelukkig zag ik de slagboom wel op tijd. Hier blijkt dus een pontje te varen. We moeten wel even bellen. Nee gelukkig niet met onze GSM. Gewoon op een knop drukken en afwachten wat er gebeurd. Het pontje ligt aan de overkant, maar we zien deze na onze druk op de knop aanstalten maken om onze kant op te komen. Het is een oud pontje, maar gestaag komt hij naar ons toe. Er kunnen maar liefs 2 auto’s op, maar we zijn maar alleen. Keurig netjes worden we aan de andere kant afgezet. Direct aan de overkant is ons logeeradres. Heel grappig. We zitten in een oud mijnwerkers dorpje en alle vroegere mijnwerkers huisjes zijn omgebouwd naar leuke vakantiebungalows, die van alle noodzakelijke gemakken zijn voorzien. Alleen dus geen TV, WIFI of andere moderne communicatie middelen. Hier ben je volledig afgesloten van het nieuws van de buitenwereld. Is dat erg, helemaal niet, dat vinden wij juist leuk. Wij komen nog uit een tijdperk dat we dit ook niet hadden. Natuurlijk moet het niet te lang duren, maar die paar dagen redden we wel. Je leest dit bericht dus pas over een paar dagen. We waren even uit de lucht.