Zaterdag 17 februari:

Gisteravond heerlijk gegeten (en onze trouwdag gevierd) in een prachtig luxe restaurant met uitzicht op zee. Dat het restaurant laten we zeggen bijzonder was kon je wel aan de gasten zien. Dit keer geen Backpackers of toeristen met afritsbroeken, maar zeg maar wat bij ons de Gooise Jetset is.  Normaal houden we hier niet zo van, maar je bent maar 1 x 40 jaar getrouwd, niet waar. Overigens ook maar 1x 39 jaar, maar blijkbaar zijn ronde getallen nu eenmaal belangrijker.  We hebben er heerlijk gegeten en de lokatie was “bruiloft waardig” . Vanmorgen vroeg vertrokken naar ons volgende logeeradres. Het is vandaag weer een reisdag. We hebben zo’n 300 km af te leggen, maar dat is hier geen straf. We verlaten de kust en trekken het binnenland in. Dat merk je gelijk aan de wegen. Lange kronkelende wegen door een prachtig, steeds veranderend landschap. Het rijden hier in Tasmanië is heerlijk relax. Af en toe schrik je als je een auto tegen komt. Bij elk plaatsje moet je, indien nodig, wel tanken want je weet nooit wanneer je het volgende tankstation tegen komt. Ook is het geweldig dat in elk dorp hoe klein dan ook een openbaar toilet is. Wij maken daar niet veel gebruik van , want het is een belevenis om te stoppen bij het plaatselijke koffiehuis. Meestal zijn dat een soort huiskamers uit onze jaren vijftig waar nog gewoon normale koffie wordt gezet, maar wel in kopjes die ik vroeger bij mijn oma zag. Ook de gebakjes en de koeken worden nog zelf gebakken. Wat ons hier ook opvalt is dat je hier overal vegetarisch kan eten, hoe klein het restaurantje ook is . Wel lekker voor ons. Goed de wegen zijn hier lang en eenzaam, maar vervelen dus geen moment. Het is dan ook heel raar als je ineens een wielrenner inhaalt. Op zich niets bijzonders. Gewoon iemand met zo’ n raar fietspakje aan, maar wel op zo’n heel groot wiel. Zo eentje uit de jaren twintig. Op zich al bijzonder maar een paar honderd meter verder nog een en weer een paar honderd meter verder weer een en zo voort. Ze waren duidelijk tegen elkaar een tijdrit aan het rijden. Grappig hier in niemandsland, maar van druk verkeer hadden ze geen last. Bij elke deelnemer zijn we er even naast blijven rijden om ze aan te moedigen. Dat vonden ze een welkome afwisseling. Na enige tijd rijden komen we bij een “dirty road”. Dat klinkt alsof het hier niet schoon is, maar het is gewoon een grindweg. Maar wel eentje van zo’n 30 km. Onderweg zien we ineens een egel langs de kant van de weg. Deze kan je niet missen. De egels hier zijn gigantisch groot.Minstens 10 x zo groot als onze egels. Met hun stekels kan je mikado spelen vind Anneke, maar ik vind speerwerpen meer op zijn plaats. ik zal wel weer overdrijven 🤓. Wat ook hier in Tasmanië opvalt zijn de enorme temperatuurverschillen. Binnen een kwartier kan het hier van 21 graden ineens 13 graden zijn en weer andersom. Het is dan ook een komisch gezicht als je ons van kleding ziet wisselen. Dan weer een korte broek en een T shirt aan om ons vervolgens weer met een lange broek, trui en windjack aan te zien. Langzamerhand zijn we van “Rednecks” aan het veranderen in “brownies” . We zitten nu 1 nachtje in een heel groot National Park veraf van de bewoonde wereld. Er staan grote borden dat de slangen in deze tijd van het jaar zeer actief zijn in dit park.

 Hier is geen WIFI dus wellicht lezen jullie dit verhaal over 2 dagen. Morgen trekken we weer verder. We zijn nu onderweg naar een van de meest afgelegen plekken van de wereld. We zitten nu in het laatste plaatje 100 km. van onze eindbestemming. Hier moeten we boodschappen doen, tanken enz. , want de komende dagen kan dat niet meer. Geen WIFI, geen tv, geen tv. Het wordt overleven de komende dagen . Sommige mensen vinden dat leuk en daar zijn wij er 2 van . De komende tijd dus even geen berichten van ons.