Maandag 19 februari: Corinna

Gistermiddag tegen het vallen van de avond zijn we nog een prachtige boswandeling gaan maken. Het is zo verschrikkelijk mooi hier dat we de verleiding niet konden weerstaan. Nou is een wandeling hier een waar avontuur. Je loopt hier niet over prachtig aangelegde bospaden met grind, maar over een 50 cm breed bospadje wat inmiddels ook al weer aan het begroeien is. Af en toe is er een mooi houten smal bruggetje gemaakt om de moeilijke passages ook te kunnen doen.  Wandelen in Australië is een heel andere ervaring dan in Nederland. Hier leven dieren die behoorlijk gevaarlijk kunnen zijn en zelfs dodelijk en dan loop je toch anders. Heel gek, maar aan de ene kant wil je een slang tegen komen en aan de andere kant liever niet. Nou is de kans dat je een slang tegenkomt laat staan een die je bijt ongeveer even groot als dat je de staatsloterij wint, maar daar denk je op dat moment niet aan.

Je denkt aan de verhalen van de Parkranger dat de slangen actief zijn in dit deel van het jaar. Dat de meeste mensen gebeten worden, omdat ze continue naar de grond aan het staren zijn, terwijl de aanvallen meestal vanuit een boom zijn. Dan hoor je Freek Vonk die de gevaarlijkste slangen ter wereld laat zien en dat die in Australie leven. Dan denk je aan dat je hier in een totaal verlaten gebied zit en dat als je gebeten wordt je niet kan bellen, want communicatie is hier niet mogelijk. Dan denk je, ja maar als er iets gebeurd hoe vinden ze ons, want niemand weet dat we hier lopen. Dan zie je in elke boomwortel een potentieel gevaar. Kortom een heerlijk ontspannen wandelingetje dus . Ga je daarom niet meer wandelen. Natuurlijk wel, je blijft toch ook een staatslot kopen.

Inmiddels zijn we aan onze vijfde verblijf toe en dat maakt het allemaal zeer verwarrend voor ons. Vooral s nachts als je even naar het toilet moet. Het is hier werkelijk heel erg donker. Je ziet geen enkel lichtstraaltje. Doe je het licht aan en zo ja waar zit het lichtknopje deze keer dan. Of laat je het licht uit en stap je in een openstaande koffer. Doe je de verkeerde deur open en sta je in een kast. Aan welke kant zit de closethouder deze keer. Het is dus verstandig om gewoon het licht aan te doen.

Vandaag zijn we een boottochtje gaan maken met een hoog Henry Dunant gehalte. Ik denk dat de gemiddelde leeftijd vandaag op de boot rond de 75 jaar geweest moet zijn. Wel eens goed voor ons om het eens wat rustiger aan te doen (noodgedwongen). Wat veel goed maakte was dat het vandaag werkelijk schitterend weer was. Een strakblauwe lucht en een graadje of 25. Het is inmiddels een paar dagen geleden dat we de zon de hele dag gezien hebben dus het was genieten voor ons. De boot bracht ons vlakbij een totaal verlaten strand, waar iedereen op eigen gelegenheid naar toe kon lopen. Het duurde slechts 5 minuten of we zagen niemand meer achter ons. We hadden een heerlijke lunch meegekregen, die we op het strand konden opeten. Heerlijk op het strand zittend de lunch opetend was het al weer veel te snel tijd om terug te lopen naar de boot. Op weg naar de boot wilde we nog een geocache oppikken. Deze bleek in een boom verstopt te zitten vol met afgedankte regenlaarzen. Deze boom bleek echter ook een geliefd foto-object van onze bootpassagiers. Tussen de foto’s door bekeken wij alle laarzen 1 voor 1 van binnen, want wij vermoeden dat het logboek wel in een van de laarzen zou zitten. Stomverbaasd gadegeslagen door een twintigtal oudjes (met alle respect) , die geen idee hadden wat wij aan het doen waren. Morgen vervolgen we weer onze reis.

De laatste verhalen hebben we even in een plaatselijk Postkantoor kunnen uploaden op weg naar weer een plaatsje in de Wilderness waar we ook geen WIFI hebben. Opnieuw verdwijnen we dus even van de aardbodem