Donderdag 22 februari: Mountain Valley

Vandaag zijn we vroeg vertrokken naar onze volgende bestemming, Mountain Valley. Het is slechts een ritje van 70 km. dus dat geeft ons nog even tijd om wat om te rijden naar een wat grotere plaats aan de kust. Hier kunnen we dan nog even boodschappen doen en even genieten van het strand. Het is hier nog altijd 26 graden, maar vanaf morgen wordt er regen verwacht. Aangekomen bij de kustplaats, Ulverton, blijkt dat dit de grootste plaats is waar we tot nu toe geweest zijn op Tasmanie. Het is een prachtige plaats met moderne kunstwerken, mooie gebouwen en een prachtig strand. We zijn al een paar dagen aan het klooien met ons mobieltje. We hebben in Sydney een prepaid kaartje gekocht met ook internet MB’s daarop vooral voor onderweg als we iets moeten opzoeken, maar sinds een paar dagen werkt deze niet meer. Voor ons is het onduidelijk of ons tegoed op is of komt het door de slechte dekking van het netwerk hier. Bellen gaat echter prima, maar internetten dus niet. Wij dus de plaatselijke GSM winkel in om uit te laten zoeken wat het probleem kan zijn. Natuurlijk is ons mobieltje in het Nederlands dus dat gaf het vriendelijke meisje de kans haar Nederlands wat op te halen. Zij kwam er ook niet uit en zei dat als ze het niet meer wist ze het mobieltje helemaal uit doet en weer op nieuw start. Probleem opgelost, we hebben nog voldoende MB’s en internet werkt weer. Althans als je een telefoonnetwerk hebt. Die hebben we op het volgende adres niet en zijn dus 2 dagen onbereikbaar voor iedereen. Dit stukje lezen jullie dus pas over 2 dagen.

Aangekomen op de plaats van bestemming blijkt er niets gelogen van wat er in de reisbeschrijving staat. Dachten we dat we de afgelopen weken al afgelegen plaatsen hebben bezocht. Waar we nu zitten is veruit de grote winnaar. Hier is helemaal niets. Er staan 6 bungalows, waarvan er slechts 1 is bezet. Verder is er geen TV, internet, telefoon, winkels enz . Je zit letterlijk midden in de natuur, maar dat wilden we ook. Genieten van de rust en de dieren. We worden allervriendelijkst ontvangen door de eigenaar. Wat zo leuk is aan Australië is dat de meeste dieren die hier leven alleen in Australie leven en dat maakt ze dus heel bijzonder. Natuurlijk kennen we we de kangoeroe, maar zo zijn er voor ons heel veel onbekende dieren. Nadeel is dat dit voornamelijk nachtdieren zijn, die zich overdag niet of nauwelijks laten zien. En daarom hebben we deze plaats uitgekozen. Bij aankomst zijn we direct een korte wandeling gaan maken rondom ons bungalowparkje. Overal hoor je geluiden en geritsel van wegschietende dieren. We gaan langzamer en nog zachter lopen. Ineens zien we een Pademon wegschieten. Dit is net als de Walibi familie van de Kangoeroe, maar veel kleiner. Ze hebben een spitse snuit net als een muis maar huppen net als een kangoeroe. Met uiterste inspanning krijg ik hem op de film. Voorzichtig lopen we verder en Anneke laat inmiddels het kopwerk aan mij over. Ineens midden op het pad, nauwelijks te zien, een slang. Een kleine groene slang ligt doodstil tussen de overige taken en bladeren. Is hij dood. Ik pak een stokje en probeer hem aan te raken. Nou deze is niet dood. Het tongetje beweegt en ineens schiet hij razendsnel kronkelend weg. Voor ons naar de goede kant. Na deze ontmoeting heb ik Anneke niet meer voorop zien lopen. Ik weet niet waarom.

De eigenaar komt ons om 20.00 uur ophalen. We lopen een paar honderd meter verder op zoek naar het vogelbekdier. Een schuw dier dat zich alleen laat zien tegen de tijd dat het donker wordt. Ondanks alle inspanningen blijft het dier onzichtbaar. Morgen een tweede kans. Wel zien we veel roadrunners en voor de jongeren onder ons daar was vroeger een leuke tekenfilm over. (miepmiep) Terwijl we terug lopen naar onze bungalow worden we omringt door tientallen Pademons en aangekomen bij onze bungalow zitten daar nog veel meer Pademons te wachten. De eigenaar geeft ze elke avond wat brokken dus dat is de reden. Zittend op onze bank aanschouwen we de hele avond deze grappige dieren. Ook komt een Possum opdraven. Dit lijkt een soort wasbeer. Wat later op de avond komt de eigenaar stukken kip op ons terras strooien. Dit is om de Tasmaanse Duivel te lokken. Een echte vleeseter, maar ook schuw en een die zich niet makkelijk laat zien. Veilig achter glas met de lichten uit en alleen het terraslicht aan zitten we te wachten met de filmcamera in aanslag op de komst van de Tasmaanse Duivel. Ineens vanuit het niets zien we hem snel een stuk kip weggrissen en voordat ik Überhaupt mijn camera aan kon doen verdween hij weer in het struikgewas. Oké dit gebeurd mij maar 1 keer. Camera zet ik op een statief en met mijn vinger op de startknop wacht ik geduldig af. 1,5 uur verstrijkt en ik krijg kramp in mijn arm. Even snel naar de wc en ja hoor, ik hoor Anneke nog net roepen: “ daar was hij weer” . Weer te laat. Opnieuw wachten en ineens, heel langzaam, bijna poserend voor de camera komt hij weer tevoorschijn en krijg ik alle gelegenheid om hem te filmen. Wat een prachtig dier. Gelukkig hebben we de foto’s nog.