Woensdag 21 februari. Cradle Mountain

Allereerst bedankt allemaal voor de leuke reacties en de complimentjes. Ik word er gewoon verlegen van 😔

Vandaag zijn we dus het nationaal park, Cradle Mountain, wederom ingetrokken waar we op loopafstand vandaan zitten. Vanochtend vroeg vertrokken want dan is het nog redelijk rustig in het park. Gistermiddag was het hier 26 graden en vanochtend 5 graden. Dat schijnt hier heel normaal te zijn. Per uur kan de temperatuur hier zomaar 10 graden meer of minder zijn. 4 seizoenen op 1 dag is een hier veel gehoorde term. En het grappige is dat je dat ook aan de kleding kan zien van de toeristen. De een loopt in een korte broek, terwijl de ander met een dikke jas en een muts rondloopt. Dit park staat bekend om zijn redelijk zware wandelroutes. Er zijn een paar eenvoudige routes voor de “watjes”, maar de meeste routes zijn zwaar tot heel zwaar. Die “watjes” zijn meestal Chinezen. In kuddes van 25-50 personen trekken ze door het park. Ze zijn vooral  herkenbaar omdat ze allemaal met een selfie stick rondlopen met zijn of haar mobieltje erop. Ze mogen geen meter van elkaar afwijken, want daar staat blijkbaar de doodstraf op. Ze kijken je nauwelijks aan, groeten ook niet, zoals nagenoeg iedereen hier wel doet, spreken niet of nauwelijks Engels, maar als ze je nodig hebben veranderen ze compleet. Dan blijken ze zich wel degelijk verstaanbaar te kunnen maken en begrijpen ze jou ook ineens. Zoals gezegd, ze trekken in kuddes van minimaal 25  door het park, gaan voor niemand opzij en lopen steevast aan het verkeerde van het pad of tegen de looproute in. Elke Chinees maak dezelfde foto en het enige verschil van de foto’s is dat er op dezelfde achtergrond een andere Chinees staat. Aan groep moeten ze naar de wc met als gevolg een lange wachtrij of willen ze allemaal tegelijk in het shuttle busje stappen. Dat shuttle busje heeft maar een bepaald aantal zitplaatsen en vol is vol. Staan in deze shuttle bus is niet toegestaan. De Chinezen zijn dit helemaal niet gewend, die verwachten dat de chauffeur uitstapt en iedereen naar binnen duwt en net zolang blijft proppen totdat iedereen erin zit.  Dat zijn ze namelijk in China gewend. De chauffeur is echter onverbiddelijk, zijn er geen zitplaatsen meer, jammer dan. Je moet dan wachten op de volgende bus, die overigens om de 5 minuten rijdt. Maar een Chinees uit zijn of haar groep halen is blijkbaar het ergste wat je kunt doen. Zoals gezegd de wandelroutes zijn hier zwaar en een goede loopuitrusting is van essentieel belang. Prachtige paden, steile hellingen, gevaarlijke afdalingen, scherpe rotspunten, stenen, dichte begroeiing, je komt het hier allemaal tegen. Overal zie je borden hangen met waarschuwingen voor goed schoeisel, goede kleding, voldoende water en dat je voorbereid moet zijn op sterk wisselende en snel veranderende weersomstandigheden. En toch je ze hier nog steeds lopen. De mensen met van die rubber teenslippers aan. Onbegrijpelijk, dat ze daar überhaupt op kunnen lopen, maar in dit gebied? Ik vraag me af wat deze mensen eigenlijk denken s ochtends als ze op staan. Ik doe teenslippers aan, want dan kan en hoef ik niet zo ver lopen.?

Wij hadden in ieder geval een middelzware loop uitgezocht. Een wandeling, die niet door veel toeristen gedaan wordt. Onderweg kwamen we erachter waarom. In ieder geval zijn we, tijdens onze 3 uur durende wandeling, maar 2 mensen tegengekomen. Wat een heerlijke rust, genieten van de omgeving en vooral de stilte. Oh ja , we moesten wel een behoorlijk aantal hellingen met handen en voeten naar boven, maar dat maakte het wel spannend. Moe, maar voldaan keren we weer terug naar onze bungalow. Morgen trekken we weer verder op zoek naar een nieuw avontuur.