Donderdag 1 maart: Port Fairy

Terwijl het zonnetje pogingen doet om door de wolken te komen en de golven van de zee bijna onze huiskamer inrollen moet ik ineens aan mijn Speedo denken. Laat ik het proberen uit te leggen. Je had zwembroeken en je had een Speedo. Ik was lid van de plaatselijke zwemvereniging en iedereen had daar een Speedo. Geen Speedo zou vandaag de dag betekenen dat je geen mobieltje had . Ondenkbaar dus. Een Speedo werd ook wel een ballenknijper genoemd, maar dat was volkomen onterecht. Als je ging zwemmen en je deed een speedo aan dan zat deze gelijk goed, niet even, maar de hele dag. Alles bleef keurig op zijn plaats en linksdragend of rechtsdragend was bij een speedo helemaal niet meer belangrijk. Buiten het feit dat een speedo gemaakt was om mee te zwemmen zat hij vooral heerlijk en bleef ook lekker zitten. Of je nu midden in de golven zat of van een glijbaan afging hij bleef goed zitten en was ook nog eens lekker snel in het water. Als je vanuit het water naar je handdoek liep was hij alweer droog. Ook werd je prachtig bruin in een speedo. Alleen het kleine plekje waar je speedo zat bleef wit, maar verder prachtig bruin met strakke lijnen. Een ideale zwembroek zou je zeggen. Wat is er dan gebeurd ? De mode hè. Al weer meer dan 10 jaar geleden is mij nadrukkelijk verboden om nog langer een speedo te dragen. Dat kon echt niet meer. Ik heb het als een van de laatste nog het langste volgehouden. Nu zou het ook niet meer kunnen. Je zou  niet eens meer zien dat ik een speedo aanhad. Hier moest ik even aandenken toen ik mijn huidige zwembroek met mooie pijpjes, nog drijfnat van de vorige dag, van de waslijn haalde.

Inmiddels zien we de konijnen door de tuin huppelen. Is weer eens wat anders dan kangoeroes. We hebben vandaag gewandeld en de omgeving bekeken in Tower Hill, een uitgebluste vulkaan. Onderweg er naar toe nog een paar prachtige vergezichten over zee gezien. Ondertussen hebben we al heel wat dieren gespot in Australië. Kangoeroes, Walibi’s, Slangen, Padamons, Papegaaien, Tasmaanse duivels, Possums, Squol, Wombats, hagedissen, konijnen en heel veel verschillende soorten vogels. Voor kangoeroes kijken we al niet eens meer om en Walibi’s hebben we inmiddels ook voldoende gespot. Toch blijven er nog 2 dieren op ons lijstje staan, die we absoluut willen spotten in de natuur. De Emoe en de moeilijkste te spotten, de Koala’s . Tower Hill zou een omgeving moeten zijn, waar ze leven. Wij dus daar naar toe. Als we komen aanrijden rijden we bijna de eerste Emoe omver. Verontwaardigt kijkt hij (of zij) naar ons en ik stap uit om hem even duidelijk te maken dat dit niet de bedoeling is. Uiteraard schieten we de nodige plaatjes en gaan op zoek naar Koala’s. Nu hebben Koala’s de vervelende gewoonte om hoog in bomen tussen bladeren te gaan zitten. Wil je ze dus spotten dan krijg je dus pijn in je nek van het naar boven kijken. Ondertussen struikelend over van alles en nog wat. Maar ons geduld wordt beloond. Heel hoog in de boom spotten we een koala. Met een grote lens halen we hem dichterbij. Geen grote score, maar het was er een. En dan vlak voor het einde van onze wandeling zien we een Koala vlak voor ons aanstalten maken om de boom te verlaten. Dat is uniek, want eigenlijk komen ze zelden of nooit uit de boom. Tevreden keren we naar ons huisje om de rest van de middag lekker op het strand uit te rusten.